شنـا - تیپر (Taper) (قسمت اول)

امروزه شناگران شديدترين تمرينات را چند هفته پيش از مسابقه اصلی فصل انجام می دهند و سپس رهسپار دوره ای از کاهش تمرين می شوند که به آنها امکان ريکاوری و سازگاری را می دهد. اين دوره کاهش تمرين به عنوان تيپر معروف است.

امروزه همه با نام تيپر آشنا هستند اما کمتر کسی از حقيقت آن آگاهي دارد. فقط در جريان يک دهه گذشته است که محققين به پژوهش در حيطه تيپر پرداخته اند. بر اثر نتايج چنين تحقيقاتي دانش ما در مورد پاسخهای فيزيولوژیکی مرتبط با تیپر افزایش یافته است. اما هنوز ماهیت واقعی تغییرات فیزیولوژیکی که منجر به بهبود عملکرد پس از تیپر می شوند به صورت یک معما باقی مانده است.

انواع تیپر

انواع مختلف تیپر که توسط شناگران رقابتی مورد استفاده قرار می گیرد می تواند به 3 گونه تقسیم شود.

1- تیپر بزرگ (Major Taper) :

تیپر بزرگ برای آماده سازی ورزشکار جهت شرکت در مهمترين مسابقه، یعنی هنگامیکه بهترین عملکرد سال تمرین مورد نظر است، مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع تیپر که عموماً 2 تا 4 هفته به طول می انجامد، طولانی ترین نوع تیپر می باشد. عموماً در هر فصل تمرین یک تیپر بزرگ طراحی می شود. متخصصین پیشنهاد می کنند که ورزشکاران باید در هر سال تمرین فقط 2 تا 3 تیپر بزرگ داشته باشند و این یک توصیه منطقی به نظر می رسد. چند نوبت تیپر 2 تا 4 هفته ای در هر سال می تواند منجر به از دست دادن زمان ارزشمند برای تمرین شود. برای مثال اجرای 5 تیپر بزرگ به جای 3 تیپر در هر سال منجر به کاهش حدود 30 درصد از زمان تمرین سالیانه می شود.

2- تیپر کوچک (Minor Taper) :

اين نوع تیپر که عموماً یک هفته یا کمتر به طول می انجامد، هنگامی مورد استفاده قرار می گیرد که عملکرد مطلوب شناگر در وسط فصل تمرین مد نظر باشد. مربيان عقايد متضادی در مورد تیپرهای کوچک دارند. برخی اعتقاد دارند که این تیپرها با روند تمرين تداخل کرده و از به اوج رسيدن شناگر در انتهای فصل جلوگیری می کند اما برخی نیز عقیده دارند که یک وقفه کوتاه در جریان روند تمرین و شنای سریع در وسط فصل، به لحاظ فيزيولوژيکی و روانی برای شناگر خوب است.

تیپرهای کوچک فرصت ریکاوری و سازگاری های فيزيولوژيکی را فراهم می سازند. به لحاظ روانی، شنای سريع در ابتدا و وسط فصل، گاهی اوقات می تواند باعث بهبود اعتماد به نفس و انگیزه ورزشکار شود.

3- تیپر مجدد (Retaper) :

اين نوع تیپر هنگامی مورد استفاده قرار می گیرد که دو مسابقه مهم در فاصله بین 3 تا 5 هفته از یکدیگر برگزار می شود. توانایی اجرای تیپر مجدد و حفظ یا حتی بهبود عملکرد ورزشی پس از یک تیپر بزرگ برای شناگران بسیار حائز اهمیت است.

ادامه : تیپر (Taper) (قسمت دوم)

شنـا - کنترل تمرین از طریق کنترل ضربان قلب

یك مربی همواره باید برنامه های تمرینی خود را از نظر اجرا تحت کنترل داشته باشد، تا بتواند یك ارزیابی صحیح از برنامه های داده شده به عمل آورد و چنانچه لازم باشد اصلاحات مورد نیاز را در برنامه تمرینی خود به عمل آورد. لذا باید در سه مرحله تمرینی یعنی: گرم کردن، تمرینات هوازی و تمرینات غیر هوازی ورزشکار را تحت کنترل داشته باشد تا دریابد که آیا به آنچه هدف برنامه تمرینی بوده است رسیده است یا خیر؟

با چند روش می توان ورزشکار را کنترل نمود كه آیا به آن دامنه كار تعریف شده رسیده است یا خبر؟ برای مثال وقتی به تیم دستور گرم كردن می دهد باید كنترل كند كه آیا واقعاً بدن وی گرم شده است یا خیر؟ یا آیا در تمرینات هوازی در همان حد خواسته شده كار كرده است یا نه، زیرا ممكن است ورزشكار فراتر از خواسته مربی شدت كار را بالا برده و یا بر عكس، در آن شدت، كار نكرده باشد.

یكی از این روشها اندازه گیری سطح اسید لاكتیك خون ورزشكار است به این جهت که در فعالیتهای مختلف با شدتهای گوناگون، مقدار تجمع اسید لاكتیك در خون متفاوت می باشد. اما چگونه یك مربی می تواند در وسط تمرین اسید لاكتیك را اندازه گیری كند؟ پس راه آسانتری را باید جستجو نمود.

ساده ترین راه، اندازه گیری ضربان قلب ورزشكار است، یعنی با اندازه گیری ضربان قلب ورزشكار با پارامترهای از پیش تعیین شده، مثل سن و ضربان قلب ورزشكار در حالت سكون، می توان به این هدف رسید.

به عنوان مثال وقتی یک مربی به ورزشكار دستور گرم كردن (warm up) می دهد باید بداند که وی چه موقع آماده تمرین شده و یا اصطلاحاً گرم شده است. که این عمل می تواند به سادگی و از طریق محاسبه ضربان قلب ورزشکار بدست آید. به منظور محاسبه ضربان قلب ورزشکار در شرایط و مراحل مختلف تمرینی می توان از طرق زیر عمل نمود.

1- محاسبه ضربان قلب ورزشکار در گرم کردن:
HRmax = 220 - Age HRreserve = HRmax - HRrest HRwarm up = HRrest + 0.4 x HRreserve
برای مثال این محاسبه برای یك ورزشکار 20 ساله كه ضربان قلب وی در حالت سكون 70 ضربه در دقیقه می باشد به شرح زیر است:
HRmax = 220 – 20 = 200 HRreserve = 200 – 70 = 130 HRwarm = 70 + 0.4 x 130 = 122
2- محدوده ضربان قلب ورزشكاری كه استقامتی هوازی كار می كند به شرح زیر است.
HRE = HRrest + 0.6 x HRreserve
3- اگر این ورزشكار در آستانه بی هوازی كار كند یعنی بین مرز هوازی و بی هوازی تمرین نماید، ضربان قلب او به شرح زیر محاسبه میگردد.
HRT = HRrest + 0.7 x HRreserve
برای مثال یك ورزشكار 20 ساله كه ضربان قلب وی در حالت سكون 70 است، محدوده ضربان قلب وی در حالت آستانه غیر هوازی به شرح زیر می باشد:
HRmax = 220 – 20 = 200 HRreserve = 200 – 70 = 130 HRwarm = 70 + 0.7 x 130 = 161
4- جهت محاسبه ضربان قلب همین ورزشكار، در زمانیكه در آستانه اسید لاكتیك یعنی غیر هوازی كار می كند می توان به شکل زیر عمل نمود.
HRL = HRrest + 0.9 x HRreserve
به عنوان مثال :
HRmax = 220 – 20 = 200 HRreserve = 200 – 70 = 130 HRwarm = 70 + 0.9 x 130 = 187
 پس با توجه به ویژگی هر ورزشكار می توان از روی ضربان قلب وی مشخص نمود كه آیا وی در آن مرحله ای كه از وی خواسته شده بود شدت تمرینات را رسانده است یا خیر؟

شنـا - آمادگی جسمانی در شنا

اهداف
تنظیم یک برنامه آمادگی جسمانی برای شنـا تنظیم برنامه بهبود روشهای شنا برای افزایش سرعت
بطور کلی برای شنا فوایدی مطرح می شود که از مهمترین آنها می توان به افزایش استقامت قلبی ـ عروقی، انعطاف پذیری و کنترل وزن اشاره کرد. برای رسیدن به سطوح مختلف سازگاری باید به متغیرهای تکرار و زمان اشاره کرد و در چارچوب دامنه ضربان قلب هدف به تمرین شنا پرداخت. در انجام برنامه تمرین باید اجزاء آن را مورد نظر قرار داد و بر اساس آن تمرینات را برنامه ریزی کرد.

گرم کردن، کشش، تمرینات هوازی، بهبود نیروی عضلانی و سرد کردن از اجزاء برنامه تمرین به شمار می روند، که هر کدام دارای ویژگیهایی به شرح زیر هستند:

1) گرم کردن
بایدحدود 10-5 دقیقه یا 15-20 درصد برنامه تمرینی را شامل شود. گرم کردن می تواند شامل پیاده روی، دویدن آرام و یا شنا با شدت کم باشد.
2) کشش
از دردهای عضلانی پیشگیری می کند. باعث افزایش انعطاف پذیری و دامنه حرکت می شود.
3) برنامه تمرینات هوازی
اگر برنامه هوازی با ضربان قلب آستانه، دست کم به مدت 15 دقیقه انجام شود نتیجه بهتری دارد. برنامه تمرین 70-50 درصد برنامه کار و مسافت مورد نیاز را در بر می گیرد.
4) برنامه بهبود نیروی عضلانی
شدت تمرینات مقاومتی به طور مستقیم با سرعت و افزایش سطح حرکت، ارتباط است . برای آنکه سرعت و سطح حرکت افزایش یابد، باید از تجهیزات گوناگون استفاده کرد (استفاده از تجهیزات مقاومتی برای مبتدیان توصیه نمی شود) در تمرینات از تجهیزات و امکاناتی که فقط برای شنا طراحی شده­اند استفاده گردد. در زمان شنا از یک گروه عضلانی باید استفاده کرد. در اوایل تمرین عضله های بزرگ را باید در تمرین درگیر کرد. در تمرینات مقاومتی به تقویت بالا تنه، اندام میانی و پایین تنه بپردازید.
5) سرد کردن
اغلب 10-5 دقیقه یا 10 درصد تمرینات را در بر می گیرد تمرینات دوره سرد کردن همانند گرم کردن است.

شنـا - مناطق مختلف انرژی در شنا

شناخت مسیرهای مختلف تولید انرژی و بازسازی آن در سلولهای عضلانی در هنگام شنا از اهمیت ویژه ای برخوردار است. برای ایجاد یک زبان مشترک، وجود و طبقه بندی اشکال مختلف تمرین به مربیان و ورزشکاران امکان بهبود یک مسیر ویژه بازسازی و سازگاری را برای رشته و مسابقه ای ویژه فراهم می آورد. بر پایه پاسخهای جسمانی که شناگران به شدتهای مختلف تمرین نشان میدهند حجم تمرین میتواند به مناطق مختلف انرژی تقسیم شود.

نمونه ای از طبقه بندی های یاد شده در زیر ارائه شده است:



طبقه بندی به هفت منطقه
هوازی (ریکاوری) بهبود هوازی (EN1) هوازی/بی هوازی ترکیبی 1 (EN2) هوازی/بی هوازی ترکیبی 2 (EN3) بی هوازی 1 (SP1) بی هوازی 2 (SP2) سرعت (SP3)
طبقه بندی به چهار منطقه
هوازی هوازی/بی هوازی ترکیب بی هوازی سرعت

شنـا - فیزیولوژی شنا

شناگران اغلب دوبار در روز و شش روز در هفته به تمرین در استخر می پردازند. بیشتر آنها با سرعتهای زیر بیشینه و با هدف بهبود سازگاریهای هوازی و تکنیکهای شنا و برخی نیز با تمرینهای اینتروال با بیشترین شدت و به شکل مختلط با هدف افزایش سرعت و ظرفیت ویژه جسمانی که بستگی به مسافتهای مسابقه دارد به تمرین می پردازند.

مطالعاتی که درباره نیاز به انرژی برای تمرین شناگران انجام شده است نشان دهنده نیاز به انرژی فراوان برای اینگونه تمرینهاست.

شرمن و مگلیسکو انرژی مورد نیاز روزانه برای شناگران مرد را بین 4016 – 5402 و در زنان در حدود 3394 – 4016 کیلوکالری برای مدت زمانی در حدود 4 ساعت تمرین در روز برآورد کرده اند. چندی پیش نیز در مطالعه ای که توسط ترپ و همکارانش انجام شده بود، آنها مجموع انرژی مصرفی شناگران در یک گروه زن را برآورد کردند. این شناگران روزانه بین 5 تا 6 ساعت تمرین کرده و حدود 17500 متر و 5 روز در هفته به شنا می پرداختند. انرژی مصرفی آنها در این مدت به صورت میانگین در حدود 1/2± 4/23 مگاژول به شکل روزانه بوده است. مقدار مصرف انرژی از اطلاعات به دست آمده، جمع آوری و برآورد شده است. بر اساس اطلاعات به دست آمده، برآورد شد که ورزشکاران در بین روزهای تمرین حدود 43 درصد توازن منفی انرژی داشته اند. شناگر سعی می کند با تولید نیروی جلو برنده کافی بر نیروی مقاوم آب غلبه کند و خود را به سمت جلو ببرد. همچنین او سعی می کند، تا با کمترین انرژی به سمت جلو شنا کند. زمانی که مقاومت افزایش پیدا می کند، مصرف انرژی نیز به صورت چند برابر افزایش پیدا می کند(کشش). در هر درجه از سرعت شنا، اشخاص متفاوت دارای کشش متفاوتی هستند که در شناگر بستگی به شکل و ساختمان بدن و درجه مهارت او در شنا دارد.

هولمر نشان داد که مصرف انرژی در شناهای پروانه و قورباغه نسبت به شناهای آزاد و پشت در حدود دو برابر است. این تفاوت به دلیل نوع شناها و ویژگی های آنهاست. بنابراین پاسخهای بدن به مقدار زیادی بسته به تجربه شناگر در سرعتهای متفاوت است و نمی توان آنرا با دوچرخه سواری و دو با سرعتهای متفاوت مقایسه کرد.

شناگران در دامنه ای در حدود 20 ثانیه (50 متر آزاد) تا حدود 15 دقیقه (1500 متر آزاد) به رقابت می پردازند. از نظر تقسیم بندی سنتی در مورد مقدار تولید انرژی، شناگران مثل دوندگان نیمه استقامتی هستند. بنابراین شناگران باید در هر دو زمینه استقامت و سرعت برای تبدیل کردن توان درونی خود به انرژی تمرین کنند.

بنابراین، این حقیقت که این فعالیت به جای آنکه روی خشکی انجام شود در داخل آب انجام می شود، ما را در درک نیازهای این ورزشکاران بیشتر کمک می کند. نکته دیگری که در شنا وجود دارد، مقاومتی به نام آب است که حرکت در آن به سمت جلو از هوا سخت تر است. به دلیل همین نیرو، مهارت شناگران در کاهش مقاومت، بستگی به کاربرد مفید نیروهای جلو برنده و درک نیازهای جسمانی داشته و کار از یک جداسازی و بررسی ساده، بیشتر و نیازمند شناختن بیشتر موضوع است.

هولمر مصرف انرژی بین شناگران را توانایی ها و سطوح مهارتی مختلف مقایسه کرد. او فهمید بین شناگران با تجربه و کم تجربه، شناگرانی که در یک سرعت و مسافت معین مصرف انرژی کمتری دارند که از مهارت بیشتری برخودارند. برای مثال در شنای با سرعت 8/0 متر در ثانیه، افرادی که به صورت تفریحی شنا می کنند 1/4، شناگران خوب 6/2 و شناگران نخبه 2 لیتر اکسیژن در دقیقه مصرف می کنند.

در تحقیقی که توسط ون هندل و همکاران وی انجام شد، آنها مصرف انرژی در شنا را با سرعتی معادل 2/1 متر در ثانیه برای زنان و مردان اندازه گیری کردند. زنان دارای میانگین اکسیژن مصرفی معادل 28 میلی لیتر در دقیقه در ازای هر کیلوگرم از وزن بدن بودند در حالیکه در مردان این مقدار 36 میلی لیتر در هر کیلوگرم از وزن بدن است.

از طرف دیگر کارشناسان اغلب ورزشهای سرعتی را جزء ورزشهای بی هوازی و ورزشهای استقامتی را جزء ورزشهای هوازی دسته بندی می کنند. به هر حال، همه ورزشها نیازمند ظرفیت زیاد از لحاظ شدت تمرین و استقامت هستند. سرعت و شدت تمرین از عوامل اصلی تعیین کننده مسیرهای هوازی، یا بی هوازی هستند. مسیرهای هوازی مقدار کمی از انرژی مورد نیاز برای ورزشهای سرعتی را فراهم می آورند.

شنـا - اصول مهم در تمرینات شناگران نوجوان

در سالهای اخیر توجه زیادی به شنای نوجوانان و جوانان شده است، و در سطح بین المللی به غیر از مسابقات المپیک در سن آزاد، مسابقات رسمی به اسم مسابقات گروهای سنی (Age Groups) برگزار میشود. چنانچه این نوجوانان تمرینات پیوسته و اصولی داشته باشند می توانند به سطوح قهرمانی در سطح ملی یا جهانی راه پیدا کنند.

برخی عوامل کاربردی مهم در تمرینات شناگران رده های سنی به شرح ذيل مي باشد :

1- بهبود تکنیک:

مسلم است که مهارت با تکرار و تمرین ایجاد می گردد. یک مربی آگاه، ضمن رعایت اولویت برای مهارت های پایه، ملزم به گنجاندن تمرینات تکنیکی در هر جلسه تمرین بوده و تأکید خود را بر این نوع تمرین می گذارد.به عنوان مثال در هر جلسه علاوه بر تمرین، می تواند بر روی یکی از اصول تکنیکهای مهم پایه ای هر چهار شنا، تأکید کند.

مسئله مهم دیگر در تمرینات نظارت بر روی نحوه دم و بازدم یا بطور کلی تنفس شناگر است. نفس گیری شناگران باید به آرامی و با ریتم دست و پا انجام شود و به صورت انفجاری نباشد.

هر مربی خوب این را می داند که تکنیک شناگر از بیرون آب و فقط از یک جهت به خوبی قابل رویت می باشد. پس توصیه می گردد در مواردی نیز مربی از زیر آب و بوسیله عینک از جهات مختلف، تک تک شناگران خود را زیر نظر بگیرد. در این مشاهدات بهتر است روی موارد زیر دقت شود :
هماهنگی دست و پا تنفس وضعیت بدن در داخل آب فرکانس یا مسافتی که با یک دور کامل دست و پا طی میشود.
 2- اقتصادی کردن مسافت برای شناگران :

برای بهره برداری بیشتر از مقدار مسافت یا متراژهایی که شناگران در طول تمرین یا مسابقه طی می کنند و همچنین درجهت دسترسی به اهداف آمادگی جسمانی شناگران در آب، نکاتی وجود دارد که اهم آنها به شرح ذیل می باشد:

در ابتدای فصل تمرینات و دوران آمادگی، تمرینات را به سه بخش: آمادگی، تمرینات سخت و فصل مسابقات تقسیم کنید.

شناگران باید از شنای کرال سینه و کرال پشت بیشتر استفاده کنند و همچنین تمرینات دست و پای تنها بسیار می تواند مؤثر باشد. پس از پایان دوران آمادگی مربی میتواند از شناهای تخصصی و یا مختلط استفاده کند.

نکته مهمی که باید بر آن تأکید کرد، استفاده بیشتر از شنای تخصصی شناگر در نزدیکی فصل مسابقات است. همچنین در هر روز و جلسه تمرین اصل بار اضافی در تمام دوره ها باید رعایت شود. تداوم و منظم بودن تمرین اهمیت فراوان دارد.

استفاده از سیستمهای مختلف تمرین نیز ضروریست.

تمرینات تحت فشار زیاد برای نوجوانان مضر است چون سیستم بازسازی نوجوانان محدود میباشد.

3- توجه به وجود فاکتورهای مهم فیزیکی در شناگران (فاکتورهای آنتروپومتریک)

آنچه مسلم است یکی از فاکتورهای مهم در انتخاب شناگران توجه به سابقه ژنتیکی اوست که تفاوتهای فردی را باعث می شود، به عنوان مثال و به بیان ساده شناگری که دارای پدر و مادری کوتاه قد است معمولأ دارای قد خیلی بلند نمی شود و به سختی شناگر موفقی خواهد شد.

لازم بذکر است تستهای مختلفی برای تعیین قابلیت و انتخاب افرادی که میخواهند وارد تیمها شوند وجود دارد که در پستهای بعدی به تفصیل آنها را شرح خواهم داد:

4- تمرینات آمادگی جسمانی 

دویدنهای سبک (Jogging) و تمرینات دایره ای متنوع، از تمرینات مؤثر در تقویت عضلات درگیر در شنا برای نوجوانان میباشد. به عنوان مثال شنای سوئدی برای تقویت عضلات سر شانه و دست و تمرین دراز نشست برای تقویت عضلات ناحیه شکم بسیار مفید است.

انجام تمرینات با وزنه برای دوران قبل از بلوغ معمولاً بدلیل محدود بودن سیستم بازسازی در نوجوانان توصیه نمی شود و بهتر است این ورزشکاران، تمرینات قدرتی و سنگین تر خود را با استفاده از وزن خودشان انجام دهند. همچنین تمرینات انعطاف پذیری نقش بسزائی در بهبود عملکرد شناگران دارد که باید در این بخش از تمرینات توجه ویژه ای به آن گردد.

شنـا - بنیاد و اصل شنا، عملکرد فیزیکی ورزشکاران است

 

فدراسیون بین المللی شنا با تصمیم اش تاکید کرد که «بنیاد و اصل شنا، عملکرد فیزیکی ورزشکاران است

فدراسیون جهانی شنا (فینا) به بحث‌ها در مورد استفاده از مایو‌های مدرن پایان داد. سال گذشته ۱۰۸ رکورد جهانی در استخرها جابجا شدند که ۷۹ رکورد آن توسط شناگرانی با مایو ال . زد. آر ریسر بوده است.

مایو (ال . زد. آر) ریسرکه سرتاسر بدن را می پوشاند، ساخته شرکت استرالیائی اسپیدو است که برای تولید آن از تجربیات و تکنولوژی آژانس فضائی آمریکا (ناسا) استفاده شده است. قطعات این مایوها به هم دوخته نمی شوند، بلکه مانند لباس فضا نوردان با استفاده از تکنیک مافوق صوت به هم جوش خورده اند. مواد ضد آب و تکه‌هائی از جنس پلی اورتان در قسمت‌های کلیدی این مایو نیز نصب شده‌اند. این مایو با همکاری دانشمندان دانشگاه داندین واقع در جنوب شرقی نیوزیلند و با هزینه میلیونها دلار از سوی شرکت اسپیدو طراحی و تولید شده است.

فینا عکس العمل نشان داد

سال گذشته در جریان رقابت‌های قهرمانی جهان در استرالیا این مایو و استفاده از آن بحث‌انگیز شد. در آن هنگام مفسران به دنبال یافتن جواب اینکه چگونه امکان پذیر است که شناگران استرالیائی طی هشت روز هشت رکورد جهانی را جابجا کنند به این نتیجه رسیدند: همه شناگرانی که رکوردها را جابجا کرده‌اند، مایو جدیدی بر تن داشتند با نام ( ال . زد. آر) ریسر.

این تئوری هنگامی جذابیت بیشتر یافت که قبل از آن نیز ۱۴ رکورد دیگر جابجا شده بودند که در ۱۳ مورد آن، شناگران از این مایو استفاده کرده بودند.

در آن زمان فینا ابراز امیدواری کرد که همه شناگران از مایوها‌ی مدرن استفاده کنند. اما وقتی ۷۹ رکورد از ۱۰۸ رکورد جابجا شده در سال گذشته با استفاده از مایوهای ( ال . زد. آر) ریسر صورت گرفت، آنگاه مشخص شد که دیگر نه شناگران، بلکه این فن‌آوری نوین در ساخت مایو‌ها است که سایه‌اش بر استخرها سنگینی می‌کند.

بدین ترتیب فینا مجبور شد در نشست سه روزه‌ا‌ش در دوبی از خود عکس العمل نشان دهد. طبق مقرارت جدید فدراسیون بین المللی شنا، مایوها نباید گردن، شانه‌ها و مچ پای شناگران را بپوشانند. جنس مایوها اجازه ندارند کلفت تر از یک میلیمتر باشند و مهمتر از همه این که نیروی شناوری آن نباید بیشتر از یک نیوتون در هر ۱۰۰ گرم باشد.

فینا در بیانه خود یادآور شد که «بنیاد و اصل شنا، عملکرد فیزیکی ورزشکار است».

فدراسیون شنای آلمان نیز در بیانه‌ای از تصمیم فینا استقبال کرد. دیرک لانگه مربی شنای تیم ملی آلمان در عکس العمل نسبت به تصمیم فینا گفت: «خوشبختانه دوران غرب وحشی در استخرها به پایان رسید. حال هر کسی می‌داند جایگاهش کجاست. اکنون دیگر شناگران مبنا قرار گرفته‌اند و نه تجهیزات ورزشی».